Ścieżka nad Reglami

Ścieżka nad Reglami. Na dzień lub dwa

Jedną z dłuższych tras karkonoskich, w większej części łatwo dostępną i bezpieczną, także jesienią, jest szlak zielony – Ścieżka nad Reglami. Prowadzi północnym stokiem, wzdłuż grzbietu Karkonoszy od drogi nr 3 (Szklarska Poręba – Jakuszyce) w rejonie Babińca aż do grupy skalnej Pielgrzymy nad Polaną we wschodniej części pasma górskiego. Długość całej trasy wynosi około 28 km, z czego większa część, bo aż 23 km, biegnie w granicach Karkonoskiego Parku Narodowego (od stoku Mumlawskiego Wierchu na zachód od Hali Szrenickiej do Pielgrzymów).

Trasa ta, bez większych przewyższeń, trawersuje grzbiet na średniej wysokości 1200 m n.p.m., zapewniając możliwość spokojnego marszu nawet mniej wprawnym turystom. Niektóre odcinki mogą być jednak trudne do przejścia, czy to ze względu na podmokły teren (szlak w kilku miejscach przebiega przez torfowiska), czy śliskie podłoże (fragment ścieżki w proponowanej wyprawie do Śnieżnych Kotłów), dlatego – jeśli planujemy wycieczkę w gorszych warunkach atmosferycznych – powinniśmy wybrać bezpieczny wariant, pomijając ryzykowne miejsca. Długość zielonego szlaku i jego połączenia z innymi trasami turystycznymi dają wiele możliwości wędrowania w dowolnym rejonie gór. Przy dobrej pogodzie bardziej wprawni turyści mogą przejść całą Ścieżkę nad Reglami w ciągu jednego dnia. Można jednak trasę podzielić na odcinki z noclegami w mijanych schroniskach górskich.

Ścieżka nad Reglami jest szlakiem bardzo atrakcyjnym zarówno pod względem przyrodniczym, jak i widokowym. Podczas marszu mamy okazję obserwować bogatą florę karkonoską, większość kotłów polodowcowych i nisz niwalnych Karkonoszy oraz malownicze, granitowe skały, rozsiane na stokach górskich. Z wielu miejsc na trasie roztaczają się wspaniałe panoramy położonych poniżej miejscowości i Kotliny Jeleniogórskiej z otaczającymi ją innymi pasmami górskimi i wzgórzami. Zielony szlak, jak wskazuje sama nazwa (Ścieżka nad Reglami), przebiega w dużej części wzdłuż górnej granicy lasu łączącej dwa roślinne piętra Karkonoszy: regiel górny i piętro subalpejskie. Mamy zatem okazję przyjrzenia się różnorodnym, występującym w tych górach zbiorowiskom roślinnym, zarówno borów górnoreglowych, jak i piętra kosodrzewiny.

Po przejściu fragmentu szlaku w rejonie Jakuszyc i minięciu Skalnej Bramy oraz Owczych Skał wchodzimy na teren Karkonoskiego Parku Narodowego. Od jego granicy aż do Hali Szrenickiej trasa prowadzi przez stare świerkowe bory górnoreglowe. Po obydwu stronach malowniczej, miejscami podmokłej ścieżki możemy obserwować leżące pnie starych drzew, porośnięte mchami, porostami, grzybami i glonami. Rozkładające się powoli drewno jest doskonałym podłożem dla rozwoju innych gatunków roślin i przez to wpływa na zwiększenie różnorodności gatunkowej tego piętra roślinnego. Podczas deszczowej pogody ów fragment lasu z wyłaniającymi się z mgły korzeniami i pniami obumarłych drzew wydaje się tajemniczą krainą z baśni.

Następna część ścieżki wiedzie przez Halę Szrenicką, tuż obok jednego ze starszych karkonoskich schronisk turystycznych – „Na Hali Szrenickiej”, w kierunku skał Końskie Łby, usytuowanych na północnym stoku Szrenicy. Stąd przy dobrej widoczności można podziwiać panoramę Szklarskiej Poręby i Doliny Kamiennej. Po minięciu górnej stacji wyciągu krzesełkowego na Szrenicę trawersujemy wąską ścieżką wśród kosodrzewiny zbocze tego szczytu i dochodzimy do granicznego szlaku czerwonego tuż poniżej skałek Trzy Świnki. Krótkie zejście do Mokrej Przełęczy i nasz szlak, zwany na tym odcinku Mokrą Drogą, odbija w lewo, w kierunku Hali Pod Łabskim Szczytem. Po prawej stronie widzimy skałkę Twarożnik, po lewej – górną część Szrenickiego Kotła (nisza niwalna). Trasa wiedzie teraz przez charakterystyczne dla piętra subalpejskiego torfowiska wysokie. W dole widzimy Kukułcze Skały i nieco dalej – większe Borówczane Skały. Dochodzimy do krzyżówki ze szlakiem żółtym, tuż powyżej schroniska „Pod Łabskim Szczytem„. Krótki trawers niszy niwalnej Łabskiego Kotła i zmierzamy w kierunku Śnieżnych Kotłów. Po minięciu kotłów polodowcowych i Rozdroża Pod Wielkim Szyszakiem dochodzimy do Koralowej Ścieżki (Rozdroże Pod Śmielcem), z widokiem na malownicze, rozsiane na stoku skałki, zwane Paciorkami.

Dalej za zielonymi znakami schodzimy do Czarnego Kotła Jagniątkowskiego, a następnie kierujemy się w stronę Długiego Grzbietu. Szlak prowadzi tu ponownie przez górnoreglowe bory świerkowe. W tym rejonie możemy obserwować fragmenty uszkodzonego w przeszłości drzewostanu, który obecnie odradza się dzięki nowemu pokoleniu świerków. Po minięciu szlaku czarnego dochodzimy do Bażynowych Skał, usytuowanych na stokach Hutniczego Grzbietu. Ich nazwa pochodzi od występującej tu rośliny, zwanej bażyną czarną. Ze stoku grzbietu schodzimy do Kozackiej Doliny, by zaraz pokonać następny odcinek (podejście) na Przełęcz Karkonoską. Tutaj znów wędrówka przebiega wśród martwego drzewostanu, gdzie dla przyspieszenia procesu regeneracji stosowane były podsadzenia nowego pokolenia świerków pod osłoną zarówno żyjących, jak i martwych starych drzew. Mijamy następne na naszej trasie schronisko – „Odrodzenie” i idziemy w kierunku kolejnej – ostatniej przy tym szlaku niszy niwalnej (Kocioł Smogorni), umiejscowionej na zboczu szczytu Smogornia. Po lewej stronie, na dalszym planie, możemy zobaczyć Ptasie i Białe Skały. Na tym odcinku przechodzimy również przez torfowiska wiszące, z występującą tu owadożerną rosiczką. Jeszcze kilkaset metrów i docieramy do najwyższych skał karkonoskich – Pielgrzymów, przy których kończy się Ścieżka nad Reglami. Stąd żółtym szlakiem możemy zejść do Polany, a dalej, według uznania – do Karpacza lub dalej na górskie szlaki w stronę Śnieżki.

Barbara Wieniawska – NaszeMiasto.pl