Wieś rozciągająca się w dolinie Podgórnej na wysokości 350-480 m, siedziba Urzędu Gminy. Zwyczajowo miejscowość dzielona jest na Podgórzyn Dolny i Górny.
Pierwsze wzmianki historyczne dotyczące Podgórzyna pochodzą z 1305 roku. Wówczas była to wieś pasterzy i leśników.
W początku XV wieku stanowiła własność rodziny Liebenthalów. Jako posag Anny, poślubionej przez Kaspra II Gotsche Schoffa, przeszła w ręce rodu Schaffgotschów.
W XVII wieku do Podgórzyna wkroczył przemysł: w oparciu o kowarskie żelazo powstała tu ludwisarnia, w której odlewano dzwony, a także i „rury” armatnie. Podgórzyńska dzwonolejnia musiała mieć dobrą markę, skoro pochodzące z niej dzwony wędrowały nawet do odległych krajów Europy (np. Hiszpanii).
W roku 1681 powstała we wsi papiernia. W XIX wieku uruchomiono w Podgórzynie szlifiernię kamieni szlachetnych i kryształów, a także dużą przetwórnię drewna przygotowującą surowiec dla przemysłu papierniczego.
Dziś czynna jest tu filia bydgoskiego „Stomilu” produkująca wyroby gumowe oraz fabryka krosien.
Kościół parafialny Św. Trójcy był wzmiankowany już w 1318 roku. Obecna budowla, późnobarokowa, wzniesiona została na wcześniejszych fundamentach około 1792 roku. Niektóre źródła datują budowę świątyni na lata 1750-60. Murowaną, jednonawową budowlę nakrywa sklepienie krzyżowe. Kwadratowe prezbiterium mieści klasycystyczny ołtarz główny (drewno polichromowane i złocone) z okresu budowy kościoła. We wnętrzu cennym zabytkiem jest kamienna chrzcielnica z 1486 roku. W wieży znajduje się dzwon odlany w miejscowej ludwisarni w roku 1635. Na zewnątrz świątyni 5 barokowych płyt nagrobnych, z XVIII wieku.
Drugi kościół (poewangelicki) wzniesiono w roku 1780.
W Dolnym Podgórzynie znajduje się restauracja „Nad Stawami”, w Górnym bar „Pod Skałką”.
Połączenie ze śródmieściem Jeleniej Góry zapewniają autobusy WPK linii nr 4 i 14, a ponadto autobusy PKS z Dolnego Podgórzyna, skąd także połączenie do Karpacza przez Sosnówkę i Miłków.
W Górnym Podgórzynie węzeł szlaków turystycznych 11S i 12N, zaś w Dolnym 9N i 10Ż.
źródło: Bohdan W. Szarek „Kotlina Jeleniogórska”, 1989