Rezerwat „Krokusy” w Górzyńcu utworzono w 1962 roku w celu zachowania dla potrzeb nauki i dydaktyki, prawdopodobnie naturalnego stanowiska szafrana (Crocus L.) – znanego już w roku 1811. Rezerwat ten ma bardzo duże znaczenie w krajowym systemie ochrony przyrody. Chroni izolowane, jedyne poza Tatrami i ich przedpolem, stanowisko tego gatunku w Polsce.
Izerskie krokusy należą do gatunku Crocus vernus Wulf. i wykazują cechy charakterystyczne dla odmiany Heuffelianus Herb. o czym pisali już floryści niemieccy – Fiek (1881) i Schube (1903). Nawet jeśli założymy, iż jest to gatunek zawleczony, to przyjąć musimy, że rozwija się on na tym stanowisku co najmniej 200 lat. W tym czasie przeszedł pełną aklimatyzację i mimo oporu środowiska stanowi trwały element flory naturalnych łąk górskich ze związku Polygone-Trisetion.
W 1999 roku wielkość populacji liczyła 1350 okazów kwitnących. Szafran zwany popularnie krokusem należy do rodziny kosaćcowatych (Iridaceae). Odznacza się kwiatami o lilowej barwie, długości ok. 3,5 cm, a wraz z rurką do ok. 12 cm, równowąsko-lancetowatymi liśćmi z białym podłużnym paskiem. Jest geofitem, jego organem przetrwalnym są bulwocebule, kwitnie w marcu i kwietniu. W rezerwacie występują też szczególnie cenne gatunki rośłin naczyniowych jak:
- Śledziennica naprzeciwlistna – Chrysosplenium oppositifolium,
- Arnika górska – Arnica motana,
- Goryczka trójeściowa – Gentiana asclepiadea,
- Dziewięćsił bezłodygowy – Carlina asaulius,
- Podrzeń żebrowiec – Blechnum spicant.