Uprawiając jakąkolwiek aktywność fizyczną gdzie podstawą jest używanie przyborów sportowych należy zwrócić szczególną uwagę na fakt prawidłowego stosowania takiego sprzętu.
W przypadku Nordic Walking jako dyscypliny rekreacji mamy do czynienia z używaniem specjalnie zaprojektowanych kijów.
Kije takie różnią się od kijów trekkingowych kilkoma zasadniczymi szczegółami. Kij trekkingowi posiada rękojeść wyprofilowaną w taki sposób, aby ręka wygodnie mogła się na niej ułożyć co ułatwia uchwyt.
Taka rękojeść nie występuje w kijach do Nordic Walking. Jest ona smukła i lekko wydłużona. Pośród niektórych marek kijów można spotkać także takie, które są ergonomicznie wyprofilowane.
Należałoby tutaj powiedzieć o docelowym przeznaczeniu kijków trekkingowych. Otóż potocznie nazywanych „treków” używa się głównie w terenie górskim, czyli takim, w którym technika Nordic Walking nie byłaby możliwa, lub nie spełniała swojej pierwotnej funkcji. Tam, gdzie potrzebujemy dostatecznego oparcia i stabilizacji ciała idąc np. z ciężkim plecakiem takie kije spełnią swoją rolę.
Kolejną różnicą jest sposób w jaki kij trekkingowy łączy się z ręką. Występuje tutaj zazwyczaj prosta pętla, przez którą od dołu przekłada się dłoń i chwyta kij za uchwyt. W przeciwieństwie do kijów Nordic Walking gdzie mamy w komplecie rękawiczkę, która umożliwia stabilne połączenie dłoni z kijem w taki sposób, aby marsz odbywał się prawidłową techniką.
Zastosowanie ww. rękawiczki w przypadku kijów trekkingowych jest całkowicie zbędne, tutaj prosta pętla (wykonana z mocnej taśmy) nie musi umożliwiać nam marszu prawidłową techniką a jedynie pomagać w stabilizacji i umożliwiać szybkie uwolnienie dłoni z kija. Rękawiczka w niektórych przypadkach mogłaby przeszkadzać, lub byłaby wręcz niebezpieczna w stosowaniu.
W obecnych czasach niektóre modele kijów trekkingowych wyposażane są w tzw. Antishock. Jest to system, który umożliwia dodatkowe pochłanianie energii, jaka przenoszona jest na sprzęt podczas marszu. Podczas wielogodzinnego marszu w trudnym i skalistym terenie ma to bardzo duży plus.
Zastosowanie takiego systemu w przypadku kijów do Nordic Walking nie ma swojego uzasadnienia. Kije, które wykonane są w włókien węglowych są wystarczająco elastyczne i sprężyste, aby komfort marszu był utrzymany na wysokim poziomie. Dodatkowo w technice Nordic Walking z 1997 roku mamy do czynienia z fazą odepchnięcia się od podłoża, co wyklucza użycie w takim przypadku sprężyny, która miałaby niwelować siłę, z którą wykonuje się ten ruch.
Podsumowując różnice obu typów kijów możemy dostrzec w:
- Budowie rękojeści kijów;
- Sposobie łączenia ręki i kija;
- Budowie wewnętrznej (występowanie tzw. systemu Antishock).
Wszystkie inne cechy takie jak regulacja wysokości w przypadku kijów regulowanych i budowa grotu wraz z talerzykiem są podobne i mogą występować w obu rodzajach tak samo, jak również materiały z których taki sprzęt jest wykonany. Oczywiście z wyłączeniem takich kijów, które są przedmiotem – nazwijmy to – marketingowego oszustwa w sklepach niespecjalistycznych i na takie zakupy należy zwracać szczególną uwagę.
Wracając do prawidłowego używania oryginalnych kijów do Nordic Walking należy pamiętać o tym, aby:
- Właściwie dobrać odpowiednią długość kijów
- Odpowiednio zakładać rękawiczki (by nie tamować dopływu krwi)
- Odpowiednio używać tzw. bucików
- Nie prowadzić kijów zbyt szeroko
- Nie stawiać kijów daleko przed sobą
- Nie prowadzić kijów z wyprostowanymi łokciami
- Nie prostować na siłę rąk za linią bioder
- Nie otwierać na siłę rąk za linią bioder
- Ustawiać kije zawsze pod odpowiednim kątem
- Prowadzić kije równolegle
- Utrzymywać technikę naprzemienną
- Dbać o czystość własnego sprzętu.
Pamiętajmy, sprzęt jaki używamy do uprawiania dyscypliny o nazwie Nordic Walking to przybory, dzięki którym można osiągnąć niebywałe efekty zdrowotne i mentalne.
Dlatego tak ważna jest właściwa edukacja w tym kierunku.
Po więcej materiałów zapraszam na www.nordicos.pl