Tadeusz Kazimierz Steć

Tadeusz Kazimierz Steć – przewodnik sudecki, krajoznawca, gawędziarz, autor przewodników górskich, książek oraz artykułów poświęconych przeszłości Sudetów Zachodnich. Wychowawca kilku pokoleń przewodników sudeckich. Zwany „chodzącym leksykonem Śląska”, „dobrym duchem Karkonoszy”, a także „przewodnikiem przewodników”. W publicystyce używał kryptonimów: T.S., Tas, tas.

Urodził się 1 września 1925 r. w miejscowości Ścianka, leżącej w powiecie Złoczów w województwie tarnopolskim (dziś Ukraina). Jego rodzicami byli małorolni chłopi: Michał i Anna z domu Koziura. Ojciec zmarł w 1929 r., co zmusiło matkę do opuszczenia wraz z jedynakiem gospodarstwa, z którego nie była w stanie sama się utrzymać, i do poszukiwania innej pracy.

Najpierw, w latach 1929-1931, pracowała w majątku rolnym w Hanaczowie (pow. Przemyślany), a następnie przeniosła się do Warszawy. Zamieszkała tu wraz z synem przy ul. Sowiej 3 i zatrudniła się jako pokojówka w hotelu „Europejskim”. W Warszawie mały Tadeusz ukończył prywatną szkołę podstawową pani Heleny Panke-Falkowej. Następnie, w latach 1937-1939, ukończył dwie klasy gimnazjalne przy Niższym Seminarium Misyjnym oo. Franciszkanów w Niepokalanowie, gdzie dostał się dzięki franciszkaninowi, ojcu Florianowi Marii, będącym prywatnie bratem jego matki Michałem Koziurą.

Wybuch II wojny światowej przerwał naukę, którą udało mu się kontynuować prywatnie w Warszawie na tajnych kompletach. Przed 1942 r. ukończył dwie brakujące klasy gimnazjalne. Ponieważ groziło mu wywiezienie na przymusowe roboty do Niemiec, jego matka załatwiła mu pracę w hotelu „Europejskim” w charakterze pomocnika stróża. Pracując Steć kontynuował naukę. W latach 1942-1944, na tajnych kompletach gimnazjum im. Adama Mickiewicza, ukończył dwie klasy licealne i w lipcu 1944 r. zdał maturę. Na wakacje w połowie lipca 1944 r. wyjechał z Warszawy do Sulejówka, gdzie zatrzymał się w domu państwa Kicherów. Tu zastało go powstanie warszawskie, a także ofensywa frontu wschodniego. Jesienią 1944 r. Tadeusz Steć pojechał do swej rodzinnej miejscowości, skąd musiał uciekać do Lwowa przed nacjonalistami ukraińskimi. W 1945 r. wyjechał do Krakowa, gdzie przez rok przebywał w nowicjacie w klasztorze benedyktynów w Tyńcu. W Krakowie też, w marcu lub kwietniu 1946 r., odnalazła go jego matka, która wróciła z robót przymusowych w Niemczech. W czerwcu Steć opuścił zakon, a ponieważ mieszkanie Steciów w Warszawie nie istniało, zniszczone przez Niemców jak większość miasta, oboje udali się na zachód do Jeleniej Góry.

Wówczas młody Steć po raz pierwszy ujrzał Karkonosze, z którymi związał się na całe swoje życie.

Co do tego fragmentu biografii Tadeusza Stecia w literaturze od kilku lat pojawiają się nieprawdziwe informacje (J. Lamparska, H. Piecuch, J. Rostkowski), jakoby miał on przybyć na Dolny Śląsk już w maju 1945 r., towarzysząc ówczesnemu pułkownikowi Wojska Polskiego, a późniejszemu premierowi (1971-1980), Piotrowi Jaroszewiczowi. Obaj mieli ponoć w pałacu w Radomierzycach odkryć i przejrzeć, a nawet zabrać ze sobą, część tajnych dokumentów z ukrytego tam przez hitlerowców archiwum Głównego Urzędu Bezpieczeństwa III Rzeszy. Dokumenty te po latach były jakoby przyczyną śmierci obydwu. Nie rozstrzygając przyczyn tych tragicznych zgonów, ani znajomości obydwu ich ofiar, stwierdzić należy, iż Tadeusz Steć przybył po raz pierwszy na Dolny Śląsk dopiero latem 1946 r.

Pierwszym miejscem osiedlenia się Tadeusza Stecia i jego matki stała się miejscowość Trzcińsko w pobliżu Jeleniej Góry, położona u stóp Rudaw Janowickich. Dnia 12 września 1946 r. Anna Steć otrzymała w jeleniogórskim Państwowym Urzędzie Repatriacyjnym przydział na zasiedlenie gospodarstwa rolnego nr 104 w miejscowości Rożniewo, jak wówczas jeszcze zwano Trzcińsko. W okoliczne góry swoje pierwsze wycieczki robił młody Tadeusz Steć, zaczynając tak poznawać ziemię dolnośląską. Na najwyższy szczyt Karkonoszy – Śnieżkę, wybrał się po raz pierwszy dopiero w lipcu 1948 r. Jednak wcześniej, jako człowiek zdolny i chłonny wiedzy, postanowił podnieść swoje wykształcenie. Dlatego też 5 października 1946 r. podjął studia historyczne na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Wrocławskiego. Jednak w 1948 r. przerwał je i powrócił do Trzcińska, choć co najmniej do 1950 r. podawał się za studenta. A i później nie porzucił myśli o studiach, gdyż w 1962 r., na swój wniosek, został dopuszczony do egzaminu konkursowego na studia eksternistyczne II stopnia w zakresie historii na Uniwersytecie Wrocławskim. Nie wiemy jednak, czy podszedł do tego egzaminu. W każdym razie samych studiów już nigdy nie podjął. Pomimo to, jego rozległa wiedza sprawiała, iż bardzo często, nawet w oficjalnych dokumentach urzędowych, tytułowano go magistrem, o co on sam nigdy nie zabiegał.

Jeszcze z okresu nauki przedwojennej i okupacyjnej wyniósł on dobrą znajomość języka niemieckiego i łaciny, a ze stron rodzinnych, oraz dzięki późniejszym kontaktom z pozostałymi na Ukrainie krewniakami, porozumiewał się dość płynnie po ukraińsku.
Porzuciwszy studia Steć w 1948 r. bardzo krótko pracował jako nauczyciel w szkole podstawowej w Janowicach Wielkich. W tym też czasie zainteresowało się nim wojsko, które mianowało go na stopień szeregowca, ale niemal jednocześnie komendant WKU przeniósł go do rezerwy. W 1948 r. Steć związał swoje życie z turystyką. Początkowo podjął pracę w Dolnośląskiej Spółdzielni Turystycznej w Jeleniej Górze, dla której wytyczał i malował szlaki turystyczne, był też instruktorem, a nawet kierownikiem Biura Obsługi Ruchu Turystycznego.

W 1949 r. został członkiem dwóch organizacji turystycznych: Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego oraz Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego. Dnia 6 października 1949 r. wybrano go do Zarządu Oddziału PTT w Jeleniej Górze. Następnie został wybrany delegatem tegoż Oddziału na zjazd do Warszawy (otrzymał mandat nr 146), na którym obie organizacje połączyły się dnia 17 grudnia 1950 r., tworząc Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze. Z Towarzystwem tym związany był do końca swego życia. W maju 1950 r. rozpoczął prowadzenie kursów dla przyszłych przewodników sudeckich. Mniej więcej w tym samym czasie uruchomił schronisko „Szwajcarka” w Górach Sokolich koło Trzcińska, a potem (do 1952 r.) prowadził też schronisko „Pod Śnieżką” w Karkonoszach, które w imieniu Okręgowej Dyrekcji Turystyki w Jeleniej Górze przejął 24 listopada 1950 r. W 1951 r. zainicjował wytyczenie w Sudetach szlaku turystycznego, noszącego nazwę „Szlak Zamków Piastowskich”, którego przebieg sam wyznaczył i w dużej części osobiście „wymalował” w terenie kolorem zielonym. Zresztą, powstała wówczas w Sudetach Zachodnich sieć szlaków turystycznych PTTK była w większości jego dziełem.

Jego coraz większe zaangażowanie w prace w PTTK, jak również działalność twórcza, skłoniły go do przeniesienia się bliżej jeleniogórskiego centrum. Dnia 1 czerwca 1954 r. Tadeusz Steć dostał przydział na 2-osobowe mieszkanie kwaterunkowe nr 4, przy ul. Orlej 3 w Cieplicach Śląskich Zdrój, gdzie formalnie zamieszkał wraz ze swą ciotką Praksedą Mazur.
Tadeusz Steć bardzo aktywnie uczestniczył w pracach jeleniogórskiego PTTK. W latach 1953-1954 pełnił funkcję sekretarza miejscowego Oddziału, a jednocześnie był delegatem do Zarządu Okręgu PTTK we Wrocławiu. W jeleniogórskim Oddziale PTTK pracował na stanowisku instruktora turystyki kwalifikowanej od 1 czerwca 1953 r. W 1956 r. został szefem szkolenia w jeleniogórskim Kole Przewodników Sudeckich. W 1958 r. zrezygnował z pracy w BORT PTTK w Jeleniej Górze. W latach 1956-1968 był członkiem dwóch komisji działających przy Zarządzie Głównym PTTK, a mianowicie Komisji Turystyki Górskiej i Komisji Turystyki Narciarskiej. W latach 1962-1971 był przewodniczącym Komisji Krajoznawczej i Ochrony Zabytków Oddziału PTTK w Jeleniej Górze. Cały czas zajmował się szkoleniem adeptów przewodnictwa sudeckiego.

Jesienią 1949 r. Steć był uczestnikiem kursu ratownictwa górskiego, zorganizowanym na Hali Gąsienicowej w Tatrach. Po tym kursie stał się jednym z najgorętszych orędowników oraz pionierem powstania organizacji ratownictwa górskiego w Karkonoszach. W 1950 r. w schronisku na Hali Szrenickiej sam przeprowadził kurs ratownictwa, a w 1951 r., po kolejnym takim kursie, prowadzonym tym razem w schronisku na Polanie (im. Bronisława Czecha) przez ratowników TOPR, został przewodniczącym, utworzonej wówczas grupy sudeckiej pogotowia górskiego. Jednak grupa ta dość szubko uległa rozpadowi. Steć dążył jednak nadal do powstania w Karkonoszach organizacji ratowniczej z prawdziwego zdarzenia. Udało mu się to dopiero 14 grudnia 1952 r., gdy po kolejnym kursie ratownictwa górskiego, zakończonym właśnie w schronisku „Samotnia”, powołano do życia Sudecką Sekcję GOPR, a Stecia wybrano na jej przewodniczącego. Dążył do tego, by sekcja ta była całoroczna, a nie działała jedynie w sezonie zimowym, jako Straż Narciarska. Dzięki swej aktywności i zaangażowaniu na lata 1954-1956 został wybrany członkiem Zarządu Głównego GOPR, jako delegat Oddziału PTTK Jelenia Góra. Po zakończeniu tej kadencji poświęcił się pracy krajoznawczej, swoją współpracę z GOPR ograniczając do szkoleń i wykładów krajoznawczych.

Oprócz PTTK i GOPR Tadeusz Steć był też członkiem wielu innych organizacji społecznych. W latach 1950-1952 (przynajmniej za ten okres potwierdzone są płacone przez niego składki) był członkiem Związku Zawodowego Pracowników Instytucji Społecznych. W latach 1952-1954 aktywnie działał jako członek Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego – Oddział Sudecki, gdzie pełnił funkcję kierownika sekcji. W 1958 r. został członkiem założycielem Towarzystwa Miłośników Ziemi Jeleniogórskiej, działającego do dziś jako Towarzystwo Przyjaciół Jeleniej Góry. Od 1960 r. pełnił funkcję Społecznego Opiekuna Zabytków. W 1969 r. został członkiem Wojewódzkiej Spółdzielni Spożywców „Społem”Oddział w Jeleniej Górze. Co najmniej od 1975 r. był członkiem Straży Ochrony Przyrody. Od 1979 r. należał do Jeleniogórskiego Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego. W 1973 r. został nawet honorowym dawcą krwi, ale krew oddał tylko raz (miał grupę „0” Rh+). Nigdzie jednak nie angażował się na zbyt długo. Z reguły po dwóch, trzech latach zaprzestawał aktywniejszej działalności, płacenia składek, i jego członkostwo, poza należeniem do PTTK, automatycznie wygasało.

Dnia 6 czerwca 1958 r. Tadeusz Steć podjął pracę w nowopowołanym przez Towarzystwo Wiedzy Powszechnej Ośrodku Wiedzy o Ziemiach Zachodnich, mieszczącym się w Bolkowie, a z dniem 1 października 1958 r. został mianowany kierownikiem tej placówki. Zamieszkał też w Bolkowie w domu przy ul. Niepodległości 17. Jego praca polegała głównie na organizowaniu różnego rodzaju szkoleń, wycieczek oraz prelekcji poświęconych dziejom Śląska. Rozpoczął też współpracę z telewizją, dla której przygotował scenariusze kilku filmów oświatowych. Wówczas też (od 1959 r.), na zlecenie Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków we Wrocławiu pracował nad inwentaryzacją zabytków architektury, rzeźby, malarstwa i rzemiosła artystycznego dla powiatów jeleniogórskiego i jaworskiego. Podobne zadanie wykonywał zresztą już wcześniej, przyjmując w 1952 r., od tego samego urzędu, zlecenie na wykonanie 25 kart inwentaryzacyjnych zabytków z powiatu jeleniogórskiego. Z dniem 31 stycznia 1963 r., po reorganizacji placówki w Bolkowie, Towarzystwo Wiedzy Powszechnej wypowiedziało mu umowę o pracę. Wówczas też Steć na stałe powrócił do Kotliny Jeleniogórskiej, zamieszkując ponownie w lokalu przy ul. Orlej 3 w Cieplicach. Utrzymywać zaczął się niemal wyłącznie z przewodnictwa oraz pisania.

Pierwsze własne publikacje Tadeusz Steć ogłosił w 1949 r. we wrocławskim dzienniku „Słowo Polskie”, którego co najmniej od września do listopada był oficjalnym korespondentem terenowym. Od początku tej pracy zaprzątały go zagadnienia krajoznawstwa, ochrony zabytków oraz turystyki. Na zebraniach w PTTK krytykował często ukazujące się wówczas wydawnictwa przewodnikowe. Wówczas, dość złośliwie, oświadczono mu, że skoro jest taki mądry, to niech sam napisze lepszy przewodnik. No i Steć od razu, jeszcze w 1952 r., napisał dwa przewodniki: „Wycieczki i wczasy jednodniowe z Jeleniej Góry”, oraz „Zamek Chojnik”, które stały się prawdziwymi hitami i zwróciły na młodego autora uwagę wielkich wydawnictw. W dwa lata później ukazały się pierwsze wydania, jeszcze dość skromne, dwóch najważniejszych publikacji Stecia, a mianowicie przewodnika „Sudety Zachodnie” oraz monografii krajoznawczej „Karkonosze”, dla której część geograficzną opracował prof. W. Walczak. Następne wydanie tej drugiej pozycji, poprawione i bardzo znacznie poszerzone, ukazało się w 1962 r., stają się na kilka dziesięcioleci prawdziwą „biblią””dla wszystkich regionalistów karkonoskich. Podobnie stało się z II wydaniem (rok 1965) przewodnika „Sudety Zachodnie”, który do dziś nie ma sobie równych pod względem metodyki, układu treści, dokładności i szczegółowości opisu tras oraz zabytków. Przewodnik ten miał być pierwszym z cyklu opisującego całe Sudety, lecz pozostałe jego części nigdy nie powstały. Tadeusz Steć miał bowiem duże kłopoty z dotrzymaniem terminów umów wydawniczych. Kończyło się to dla niego dość często ich zrywaniem przez wydawców, a czasem nawet procesami sądowymi o wypłacone zaliczki, które kilkakroć egzekwowane były przez komornika. Może właśnie te trudności z dotrzymywaniem terminów po wielu latach zraziły Stecia od pisania, za które zresztą otrzymywał dość marne wynagrodzenie. Pomimo tych trudności spod jego pióra wyszło jeszcze wiele innych cennych publikacji regionalnych, jak: pierwsze przewodniki turystyki kwalifikowanej dla narciarzy i rowerzystów, pierwszy polski przewodnik po czeskich Karkonoszach, osobne przewodniki po okolicach Karpacza i Szklarskiej Poręby, a także wiele map turystycznych, dla których opracowywał treść turystyczną i które do dziś można zobaczyć w rękach starszych turystów na górskich szlakach. W latach pięćdziesiątych, sześćdziesiątych i siedemdziesiątych Tadeusz Steć opublikował także szereg artykułów w rozmaitych czasopismach lokalnych („Nowiny Jeleniogórskie”, „Wiadomości Legnickie”, „Odra”), a także turystycznych periodykach ogólnopolskich („Wierchy”, „Światowid”, „Turysta”). W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych opracował szereg folderów turystycznych, poświęconych miejscowościom Sudetów Zachodnich.

Wiele publikacji Stecia, choć na ogół bazujących na wcześniejszych drukach niemieckich i czeskich, było pionierskimi w polskim piśmiennictwie krajoznawczym, a także historycznym na Dolnym Śląsku. Przynosiły one wiele nieznanych szczegółów, syntetyzowały najważniejsze zjawiska, zachęcały do odwiedzenia opisywanych miejsc, a także do samodzielnych studiów. W swej warstwie propagandowej, acz nie nachalnej i pozbawionej kontekstów politycznych, prace te były wysoce patriotyczne. Uczyły poszanowania zabytków i przyrody, a także miłości do regionu.

Jednak od pracy literackiej Tadeuszowi Steciowi o wiele bardziej opłacało się prowadzić wycieczki, zwłaszcza niemieckojęzyczne. W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych stał się niezwykle popularnym przewodnikiem wśród turystów niemieckich, zarówno tych z NRD, jak i z Niemiec Zachodnich, którzy wręcz walczyli o to, aby on, a nie ktoś inny, prowadził ich grupę wycieczkową. Steć wykorzystywał swą popularność, ale przede wszystkim ogromną wiedzę i talent, do dodatkowego zarobku. Robił wycieczkowiczom zdjęcia, a także sprzedawał im własne fotografie, a potem slajdy, najciekawszych śląskich zabytków, obiektów przyrodniczych, czy też zdjęć krajobrazowych. Podczas tych wycieczek czarował ich uczestników swym wspaniałym kunsztem gawędziarskim, za który ceniono go nad wyraz. Nic więc dziwnego, iż bardzo chętnie zapraszano go na liczne prelekcje do szkół, świetlic, na imprezy branżowe i inne. Dzięki umiejętnemu łączeniu informacji z pokazywanymi slajdami, a przede wszystkim z anegdotą i dowcipem, potrafił trzymać słuchającą go „publikę” przez bardzo długi czas w napięciu i uwadze. Słynne stało się jego poczucie humoru, a sam Steć stawał się często bohaterem licznych anegdot. Opowiadano, jak pewnego razu poproszono go, aby poprowadził w góry wycieczkę partyjnych oficjeli, wśród których znajdował się świeżo upieczony pierwszy sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Jeleniej Górze, przybyły z Gdańska Stanisław Ciosek. Steć nie znał Cioska i nie wiedział o jego osobistym udziale w tej peregrynacji. Opowiedział mu więc, że Cioskowi, za zasługi partyjne obiecano w Warszawie, iż „pójdzie do góry”, a trafił do Jeleniej Góry! O talencie gawędziarskim Stecia świadczy z kolei inne wydarzenie z połowy lat siedemdziesiątych. Gdy w Karkonosze z „roboczą wizytą” miał zawitać ówczesny pierwszy sekretarz KC PZPR – Edward Gierek, wojewódzkie władze partyjne bez namysłu postanowiły powierzyć Steciowi zadanie oprowadzenia dostojnego gościa po górach. Jednak, gdy dowiedział się o tym I sekretarz KW – tenże Stanisław Ciosek, wpadł w szał, oświadczając: „Steć?! Jaki Steć? Kto wymyślił Stecia? Przecież jak go Gierek posłucha, to już nie będzie chciał z nami rozmawiać, a wiecie ile jest spraw do załatwienia! Odwołać Stecia!” No i z Gierkiem Steć się nie spotkał, choć rok wcześniej prowadził po górach innych partyjnych bonzów, jak choćby tow. Babiucha wraz z małżonką. Tadeusz Steć bardzo chętnie uczestniczył też jako przewodnik w wycieczkach autokarowych po Dolnym Śląsku, Czechach, a także Niemieckiej Republice Demokratycznej.
W grudniu 1991 r. Tadeusz Steć był honorowym gościem wernisażu wystawy pt. „Polskie przewodniki turystyczne po ziemi jeleniogórskiej”, zorganizowanej przez Wojewódzką Bibliotekę Publiczną w Jeleniej Górze oraz Muzeum Sportu i Turystyki w Karpaczu, które dla ekspozycji udostępniło swoje pomieszczenia. Publikacje Stecia stanowiły znaczącą część tej ekspozycji. Planowano też wówczas zorganizowanie monograficznej wystawy poświęconej twórczości samego Stecia, chcąc nią uświetnić jubileusz jego 70-lecia, przypadający na rok 1995. W 1992 r. Steć zrealizował wraz z Henrykiem Szoką film krajoznawczy o barokowym opactwie cysterskim w Krzeszowie, dla którego osobiście był narratorem, zarówno w wersji polsko-, jak i niemieckojęzycznej. Choć od wielu lat nie napisał żadnej książki, ani nawet artykułu, i bardzo rzadko miewał prelekcje, to ciągle pozostawał osobą niezwykle popularną w regionie. Świadczy o tym choćby piąte miejsce, jakie zajął w 1992 r. w plebiscycie lokalnej mutacji dziennika „Słowo Polskie”, na 10 najpopularniejszych ludzi w regionie jeleniogórskim.
Tadeusz Steć został uhonorowany licznymi odznaczeniami i tytułami, głównie turystycznymi i regionalnymi, wśród których wymienić można m.in.: znaczek „Za zasługi w kulturze fizycznej” z okazji XV-lecia wyzwolenia Dolnego Śląska (1960); Złotą Odznakę PTTK (1961 r.); wyróżnienie i odznakę „Zasłużony Działacz Turystyki” (1963 r.); dyplom uznania Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej we Wrocławiu „Za ofiarną pracę w zakresie turystyki na Dolnym Śląsku” (1964 r.); złotą odznakę Ministra Kultury i Sztuki „Za opiekę nad zabytkami” (1968 r.); doroczną nagrodę Towarzystwa Klubów Robotniczych i Chłopskich w Jeleniej Górze „Za wybitne osiągnięcia w dziedzinie kultury z dużymi wartościami dla regionu jeleniogórskiego” (1973 r.); Medal im. Aleksandra Janowskiego (1973 r.); Medal 100-lecia Polskiej Turystyki (1973 r.); odznakę „Honorową jubileuszową GOT” z okazji 50-lecia GOT (16.11.1985 r.).

Tadeusz Steć został zamordowany w nocy z 11 na 12 stycznia 1993 r. we własnym mieszkaniu w Jeleniej Górze, przy ul. Orlej 3/4. Sprawców tej zbrodni nie ustalono. Pochowano go 16 stycznia na cmentarzu komunalnym przy ul. Jagiellońskiej w Jeleniej Górze – Cieplicach. Pamiątkowa tablica, poświęcona jego pamięci, została też umieszczona na Symbolicznym Cmentarzu Ofiar Gór, znajdującym się w karkonoskim Kotle Łomniczki. Ponieważ Tadeusz Steć nie założył rodziny, a po śmierci jego matki, która nastąpiła 3 listopada 1993 r., nie było też jego żadnych spadkobierców, wszystkie zgromadzone przez niego zbiory, głównie książki i mapy, przejęło w listopadzie 1995 r. ówczesne Muzeum Okręgowe (dziś Karkonoskie) w Jeleniej Górze. W 1996 r. zorganizowało ono specjalną wystawę poświęconą życiu i twórczości Tadeusza Stecia. Planowało też wydać w 2001 r. jego życiorys w formie książkowej, opracowany przez Stanisława Andrzeja Jawora, co nie udało się z powodów finansowych. Sama książka biograficzna jednak powstała, i być może kiedyś doczeka się druku, gdyż dotyczy postaci, która niewątpliwie wywarła ogromny wpływ na 50 lat powojennej historii Karkonoszy, Sudetów Zachodnich i całego Dolnego Śląska.

Bibliografia prac Tadeusza Stecia:

1949

  1. Młodzieżowe Koła Krajoznawcze, „Słowo Polskie”, nr 254, 15.09.1949, s. 6.
  2. Historyczny zabytek niszczeje. Kto się nim zajmie? [Bolczów] „Słowo Polskie”, nr 269, 30.09.1949, s. 6.
  3. 100 junaków SP buduje nasyp dla kopalni, „Słowo Polskie”, nr 297, 28.10.1949, s. 6.
  4. Blaski i zmierzchy Miedzianki dawnego Mniszków, „Słowo Polskie”, nr 341, 11.12.1949, s. 6.

1950

  1. Park na Wzgórzu Kościuszki wstydzi się swego oblicza. Najwyższy czas pousuwać niemieckie napisy, „Słowo Polskie”, nr 48, 17.02.1950, s. 6
  2. Czy wiecie że…, „Słowo Polskie”, 1950: [1] nr 55, 24.02.1950, s. 8; [2] nr 59, 28.02.1950, s. 4; [3] nr 62, 3.03.1950, s. 6; [4] nr 64, 5.03.1950, s. 6; [5] nr 71, 12.03.1950, s. 6; [6] nr 97, 7.04.1950, s. 6.
  3. Dbajmy o zabytki. Grodziec, najstarsza kasztelania Śląska prosi o remont i – dozorcę, „Słowo Polskie”, Nr 58, 27.02.1950, s. 6.
  4. Kowary XII w. były osadą górniczą, „Słowo Polskie”, nr 119, 1.05.1950, s. 10.

1952

  1. Wycieczki i wczasy jednodniowe z Jeleniej Góry, Warszawa 1952, s. 47.
  2. Zamek Chojnik, Warszawa 1952, s. 30.

1954

  1. Sudety Zachodnie. Przewodnik turystyczny, Warszawa 1954, s. 246.
  2. [współautor z:] W. Walczak, Karkonosze. Zarys monograficzny, Warszawa 1954, s. 97.

1955

  1. Na nartach przez Góry Izerskie i Karkonosze, Warszawa 1955, s. 57.
  2. Przyczynki do dziejów turystyki w Sudetach: [1] Z dziejów zimowego zagospodarowania Karkonoszy (s. 116-119); [2] Z przeszłości Cieplic (s. 119-120); [3] Polskie epitafium z XIX w. na Śnieżce (s. 121); [4] Ciekawostki z kroniki wypadków karkonoskich (s. 121-122), „Wierchy”, R. 24, 1955, s. 116-122.
  3. „Purpurowe Jeziorko” – osobliwość przyrodnicza Rudaw Janowickich, „Wierchy”, R. 24, 1955, s. 205-206.
  4. Z dziejów Jeleniej Góry, „Gazeta Robotnicza”, 1955: [1] W mrokach legend, 4.02.1955, s. 4; [2] Zamek na Wzgórzu Krzywoustego, 11.02.1955, s. 4; [3] U zbiegu Bobru i Kamiennej, 21.02.1955, s. 4; [4] Kasztel Krzywoustego, 28.02.1955, s. 4; [5] Na prawie zachodnim, 7.03.1955, s. 4; [6] W pierścieniu kamiennych murów, 21.03.1955, s. 4; [7] O bramach starego miasta, 22.03.1955, s. 4; [8] O starych ratuszach, 4.04.1955, s. 4; [9] Życie w starym ratuszu, 18.05.1955, s. 4.

1956

  1. Zamek Chojnik. /Przewodnik pamiątka/, Warszawa 1956, ss. 40.
  2. Szlaki turystyczne Sudetów. Część wschodnia, Skala 1:180000, Wrocław 1956
  3. O sudeckich perłach (słodkowodnych), „Wierchy”, R. 26, 1956, s. 251-253

1957

  1. Szlaki turystyczne Sudetów. Część zachodnia, Skala 1:180000, Wrocław 1957.
  2. [oprac. mapek szlaków turystycznych], Dolnośląski informator turystyczny, Wrocław 1957, ss. 111.

1958

  1. [oprac. treści turystycznej], Karkonosze. Mapa turystyczna-cieniowana, skala 1:75000, Warszawa 1958.
  2. Wśród starych grodów i zamkniętych ruin, „Turysta”, nr 21, 1958, s. 8-9.
  3. Krótka bibliografia jeleniogórskiego regionu, „Turysta”, nr 21, 1958, s. 15.
  4. Przygoda smutna Odrowąża Pieniążka, „Nowiny Jeleniogórskie”, nr 32, 1958, s. 5.
  5. U kolebki cieplickiego uzdrowiska, „Nowiny Jeleniogórskie”, nr 34, 35, 1958, s. 5.
  6. „Był to wielki dziwkarz, że chyba jemu równy nieprędko do nas przyjedzie”, „Nowiny Jeleniogórskie”, nr 37, 1958, s. 5.
  7. Jak kąpali się nasi przodkowie, „Nowiny Jeleniogórskie”, nr 39/40, 1958, s. 13.
  8. Jak kryształy ze Szklarskiej Poręby do Rygi i dalej jechały, „Nowiny Jeleniogórskie”, nr 39/40, 1958, s. 6.
  9. Rekord świata w skoku narciarskim, „Nowiny Jeleniogórskie”, nr 39/40, 1958, s. 3.

1959

  1. Wieża rycerska w Siedlęcinie przez Borowy Jar i Perłę Zachodu: jednodniowe wycieczki z Jeleniej Góry, Jelenia Góra 1959, ss. 32.
  2. Na tropach karkonoskich poszukiwaczy skarbów, „Turysta”, nr 4, 1959, s. 4-5.
  3. Wczoraj i przedwczoraj cieplickiego zdroju, „Turysta, nr 9, 1959, s.
  4. Na tropach zapomnianych zbrodni, „Nowiny Jeleniogórskie”, nr 9, 1959, s. 5.
  5. Jeszcze o Ciszycy, „Nowiny Jeleniogórskie”, nr 10, 1959, s. 5.
  6. Niedźwiedź, mospanie?, „Nowiny Jeleniogórskie”, nr 13/14, 1959, s. 5.
  7. Dziewica pilnie poszukiwana [zamek Bolczów], „Nowiny Jeleniogórskie”, nr 15, 1959, s. 5.
  8. … a zegar bił do 24-tej [o ratuszu jeleniogórskim], „Nowiny Jeleniogórskie”, nr 17, 1959, s. 4.
  9. Naj…naj…naj…z dziedziny botaniki, „Nowiny Jeleniogórskie”, nr 18, 1959, s. 4 b.
  10. „… bez kijów, lasek i zupełnie trzeźwi”, „Nowiny Jeleniogórskie”, nr 20, 1959, s. 5.
  11. Pan Jiři z Rasna mierzy wysokość Śnieżki, „Nowiny Jeleniogórskie”, nr 21, 1959, s. 4.
  12. Ciekawostki historyczne [Szklarska Poręba], „Nowiny Jeleniogórskie”, nr 23, 1959, s. 5.
  13. Ciekawostki z myszką. Poszukiwacze złota, „Nowiny Jeleniogórskie”, nr 24, 1959, s. 4.
  14. Najstarsza droga do Czech, „Nowiny Jeleniogórskie”, nr 28, 1959, s. 4.
  15. Spór o jedno małe „i” [Pilchowice], „Nowiny Jeleniogórskie”, nr 51/52, 1959, s. 5.
  16. Śmierć w Cichej Dolinie, „Nowiny Jeleniogórskie”, nr 51/52, 1959, s. 6.

1960

  1. [oprac. treści turystycznej], Karkonosze. Mapa turystyczna-cieniowana, skala 1:75000, (wyd. 2), Warszawa 1960
  2. Z biegiem Kaczawy, „Wiadomości Legnickie”, 1960: [1] W pomroce dziejów (o słowiańskich Trzebowianach i pochodzeniu nazwy rzeki), nr 1, s. 3; [2] Wśród starych grodów i słowiańskich osad (O Trzebowianach ciąg dalszy), nr-y: 2, 3, 5 [mapka], s. 3; [3] Trochę geografii „… Kaczawa i jej najbardziej krnąbrna siostrzyca Nysa Szalona”, nr 10, s. 3; [4] Najpierw dwie godziny jazdy i trochę cierpliwości, nr-y: 13/14 i 16, s. 3; [5] Wzgórze czaszek, nr 17, s. 3.
  3. Śladem zapomnianych zbrodni. Dramat wśród kniei. (O śląskich krzyżach pokutniczych), „Wiadomości Legnickie”, nr-y: 19, 21, 22, 1960, s. 3.
  4. Ten mech w cieple albo między szaty włożen…, „Nowiny Jeleniogórskie”, nr 17, 1960, s. 4.

1961

  1. Karkonosze. Obszar konwencji turystycznej z CSRS, Warszawa 1961, ss. 68.
  2. Polskie tradycje miasta, [w:] Legnica w fotografii, Wrocław-Warszawa-Kraków 1961, s. 5-12.
  3. Legnickie zabytki, [w:] Legnica w fotografii, Wrocław-Warszawa-Kraków 1961, s. 13-18.
  4. Białe szaleństwo w Karkonoszach, „Nowiny Jeleniogórskie”, nr 3, 1961, s. 5.
  5. Z dziejów karkonoskiej zimy. Z bud wychodzą zimą przez dach, „Nowiny Jeleniogórskie”, nr 4, 1961, s. 5.
  6. W cechu laborantów, „Nowiny Jeleniogórskie”, nr 7, 1961, s. 5.
  7.  
  8. Obyczaje i nie-obyczaje dawnej turystyki, „Nowiny Jeleniogórskie”, nr 13/14, 1961, s. 7, 11.
  9. Szkice z dziejów Kowar, „Nowiny Jeleniogórskie”, nr 15, 1961, s. 6.
  10. Z dziejów karkonoskiej legendy, „Nowiny Jeleniogórskie”, 1961: [1] Wygnaniec do piekieł, nr 20, s. 5; [2] Duch Gór trzęsie jabłka, nr 21, s. 5; [3] Duch Gór, któż go nie zna?, nr 22, s. 5.
  11. Z wędrówek po czeskich Karkonoszach, „Nowiny Jeleniogórskie”, 1961: [1] Dlaczego „Špindleruv Mlyn”?, nr 25, s. 5; [2] Lu ni Bouda wczoraj i dziś, nr 29, s. 5.
  12. Czy Bolesław Krzywousty wędrował przez Karkonosze?, „Nowiny Jeleniogórskie”, nr 34, 1961, s. 5.
  13. Prawda i podania o Karkonoskim Klondike, „Nowiny Jeleniogórskie”, 1961: [1] Gdy w Karkonoszach szukano złota, nr 40, s. 5; [2] Wyprawa po skarb, nr 41, s. 4; [3] Kamienne zamki, nr 42, s. 4.
  14. Jak powstał herb Kowar. Historia i legendy, „Nowiny Jeleniogórskie”, nr 44, 1961, s. 5.
  15. Kataklizmy. Czarny margines przygód człowieka w górach [Kronika wypadków w Karkonoszach: lawiny, powodzie, zabłądzenia, trzęsienia ziemi, zamarznięcia w lecie], „Nowiny Jeleniogórskie”, nr 51/52, 1961, s. 10.

1962

  1. Karkonosze. Obszar konwencji turystycznej w CSRS, (wyd. 2), Warszawa 1962, ss. 47.
  2. Karkonosze. Obszar konwencji turystycznej w CSRS, (wyd. 2 rozsz.), Warszawa 1962, ss. 103.
  3. [współautor z:] W. Walczak, Karkonosze. Monografia krajoznawcza, (wyd. 2 zaktualizowane i poszerz.], Warszawa 1962, s. 327.
  4. [oprac. treści turystycznej], Karkonosze. Mapa turystyczna-cieniowana, skala 1:75000, (wyd. 3), Warszawa 1962.
  5. Karkonoska legenda, „Odra”, Nr 4, 1962, s. 47-54.
  6. Hrabia Schaffgotsch „na drągach”, „Światowid”, nr 6, 1962, s. 8-9.
  7. „Uśmiecha się nam Śnieżka białymi wdziękami…”, „Światowid”, nr 6, 1962, s. 11.
  8. Od rogatych sani do bobslejów, „Światowid”, nr 6, 1962, s. 15-16.
  9. Śladami zapomnianych zbrodni, tamże, „Światowid”, nr 36, 1962, s. 10-11.
  10. Historia jednej skały i jednego chłopskiego buntu (w XVI w.), „Nowiny Jeleniogórskie”, nr 16/17, 1962, s. 7.
  11. Karkonoskie ekskursje Wincentego Pola, „Nowiny Jeleniogórskie”, nr 19, 1962, s. 5.
  12. U wód (B. Z. Stęczyński w Karkonoszach), „Nowiny Jeleniogórskie”, nr 21, 1962, s. 4-5.
  13. Vrchlabi – stolica czeskich Karkonoszy, „Nowiny Jeleniogórskie”, nr 22, 1962, s. 4-5.

1963

  1. Szklarska Poręba i okolice: Michałowice, Jagniątków, Sobieszów. Przewodnik, Warszawa 1963, s. 130.
  2. [oprac. treści turystycznej] Góry Wałbrzyskie. Mapa turystyczna, skala 1:75000, Warszawa 1963.
  3. [oprac. treści turystycznej] Karpacz, Szklarska Poręba. Plan turystyczny, Warszawa 1963.

1964

  1. Cenniejsze zabytki województwa wrocławskiego. Zeszyt 6. Powiaty: Jelenia Góra, Lwówek Śląski, Lubań, Zgorzelec, Wrocław 1964, ss. 67.
  2. [oprac. treści turystycznej] Karkonosze. Mapa turystyczna, skala 1:75000, (wyd. 4), Warszawa 1964.
  3. Sudeckie przyczynki: Z dziejów badania Wielkiego Stawu w Karkonoszach; Niedźwiedź w Sudetach; Pilchowice czy Pilichowice; Radziwiłłowie w Kowarach, „Wierchy”, t. 32, 1963 /wyd. 1964/, s. 163-175.
  4. Przyrodnicze rarytasy Karkonoszy i ich podnóża, „Wierchy”, t. 32, 1963 /wyd. 1964/, s. 284-285.
  5. Pompejańskie kolumny pod Karkonoszami, „Wierchy”, t. 32, 1963 /wyd. 1964/, s. 292-293.

1965

  1. Sudety Zachodnie, cz. 1 Kotlina Jeleniogórska, Karkonosze, Rudawy Janowickie, Kotlina Kamiennogórska, Czeskie Karkonosze (obszar konwencji), (wyd. 2 popraw. i uzupeł.), Warszawa 1965, ss. 411.
  2. Z pradziejów karkonoskiego GOPR-u, „Nowiny Jeleniogórskie”, nr 5, 1965, s. 5.
  3. To nie są żebra mamuta, „Nowiny Jeleniogórskie”, nr 11, 1965, s. 5.

1966

  1. Karpacz i okolice: Kowary, Sosnówka, Borowice, Podgórzyn, Przesieka. Przewodnik turystyczny, Warszawa 1966, ss. 181.
  2. [oprac. treści turystycznej] Karkonosze. Mapa turystyczna-hipsometryczna, skala 1:75000, (wyd. 5), Warszawa 1966.
  3. [oprac. treści turystycznej] Karpacz. Szklarska Poręba. Plan turystyczny, (wyd. 2), Warszawa 1966.
  4. Radziwiłłowie w Kowarach, „Nowiny Jeleniogórskie”, nr 27, 1966, s. 6.
  5. Diabeł na Wielkim Stawie, „Nowiny Jeleniogórskie”, nr 36 i 37, 1966, s. 5 i 6.

1967

  1. [oprac. treści turystycznej] Góry Wałbrzyskie. Mapa turystyczna, skala 1:75000, (wyd. 2), Warszawa 1967.
  2. [oprac. treści turystycznej] Karkonosze. Mapa turystyczna-hipsometryczna, skala 1:75000, (dodruk wyd. 5), Warszawa 1966 [wyd. 1967].

1968

  1. Karpacz i okolice: Kowary, Sosnówka, Borowice, Podgórzyn, Przesieka. Przewodnik turystyczny, (wyd. 2), Warszawa 1968, ss. 181.
  2. [oprac. treści turystycznej] Karkonosze. Mapa turystyczna-plastyczna, skala 1:75000, skala pionowa 1:50000, Warszawa 1968.
  3. [oprac. treści turystycznej] Karkonosze. Mapa turystyczna-hipsometryczna, skala 1:75000, (wyd. 6), Warszawa 1968.

1969

  1. [oprac. treści turystycznej] Karkonosze. Mapa turystyczna-plastyczna, skala 1:75000, skala pionowa 1:50000, (wyd. 2), Warszawa 1969.
  2. [współautor z] S. Arczyński, W Karkonoszach, Warszawa 1969, ss. 138.
  3. [współautor z] S. Arczyński, In the Karkonosze Mountains, Warszawa 1969, ss. 138.
  4. [współautor z] S. Arczyński, Im Karkonosze Gebirge, Warszawa 1969, ss. 138.

1970

  1. [oprac. treści turystycznej] Góry Kaczawskie. Mapa turystyczna, skala 1:75000, Warszawa 1970.
  2. [oprac. treści turystycznej] Karkonosze. Mapa turystyczna-hipsometryczna, skala 1:75000, (wyd. 7), Warszawa 1970.
  3. [oprac. treści turystycznej] Góry Wałbrzyskie. Mapa turystyczna, skala 1:75000, (wyd. 3), Warszawa 1970.
  4. „Konia z rzędem” czy koniak, „Gazeta Robotnicza”, nr 141, 16.06.1970, s. 4.

1971

  1. [oprac. treści turystycznej] Karpacz. Szklarska Poręba. Plan turystyczny, (wyd. 3), Warszawa 1971.

1972

  1. Szklarska Poręba. Polska [folder], Warszawa 1972, ss. 18 [toż w jęz.: czeskim i niem.].
  2. [aktualizacja turystyczna] Karkonoski Park Narodowy [folder], oprac. zbiorowe pod red. W. Rydzewskiego, Warszawa 1972 [toż w jęz.: ang. i niem.].
  3. [oprac. treści turystycznej] Góry Izerskie. Mapa turystyczna. Skala 1:75000, Warszawa 1972.
  4. [oprac. treści turystycznej] Karkonosze. Mapa turystyczna-hipsometryczna, skala 1:75000, (wyd. 8), Warszawa 1972.
  5. [oprac. treści turystycznej] Karkonosze. Mapa turystyczna-cieniowana, skala 1:75000, (wyd. 8), Warszawa 1972.
  6. [oprac. treści turystycznej] Góry Wałbrzyskie. Mapa turystyczna, skala 1:75000, (wyd. 4), Warszawa 1972

1975

  1. Jelenia Góra miasto Bolesława Krzywoustego [folder], Wrocław 1975 [toż w j. niem.]
  2. Karpacz [folder], Jelenia Góra-Wrocław 1975
  3. Kowary [folder], Jelenia Góra-Wrocław 1975
  4. Szklarska Poręba [folder], Jelenia Góra-Wrocław 1975

1977

  1. Karpacz [folder], Jelenia Góra 1977 [toż w j. niem.].
  2. [współautor z] M. Jarmoluk, Uzdrowisko Cieplice, Warszawa 1977, ss. 14 [toż w j. niem.].
  3. [oprac. treści turystycznej] Szklarska Poręba. Plan, Warszawa 1977 [toż w j. niem.].
  4. [oprac. treści turystycznej] Karpacz. Plan, Warszawa 1977.

1978

  1. Śnieżka. Karkonosze [folder], Warszawa 1978.
  2. Zgorzelec [folder], Jelenia Góra 1978.
  3. [współautor z] M. Jarmoluk, Uzdrowisko Cieplice, (wyd. 2) Warszawa-Jelenia Góra 1978, ss. 14.
  4. [współautor z] M. Jarmoluk, Kurort Cieplice, Warszawa-Jelenia Góra 1978, ss.14.

1979

  1. Bolesławiec [folder], Warszawa 1979.
  2. Rudawy Janowickie [folder], Warszawa 1979

1981

  1. Bolesławiec [folder], Warszawa 1981.
  2. Karpacz [folder], Warszawa 1981.
  3. Rudawy Janowickie [folder], Warszawa 1981.
  4. Szklarska Poręba [folder], Warszawa 1981 [toż w j. ang.].
  5. Zgorzelec [folder], Warszawa 1981.
  6. [oprac. treści turystycznej] Szklarska Poręba. Plan (wyd. 2), Warszawa 1981.

1983

  1. Karpacz [folder], [bmw], 1983.

Aneks (prace opublikowane pośmiertnie)

1997

  1. Z teczek Tadeusza Stecia [kościoły w Maciejowej], „Skarbiec Ducha Gór”, nr 1, 1997, s. 13.
  2. Prawda i podania o karkonoskim Klondike. Kamienne znaki, „Skarbiec Ducha Gór”, nr 3, 1997, s. 14 [patrz poz. 63].

1998

  1. Z teczek Tadeusza Stecia. Dzieje górnictwa i przemysłu chemicznego pod Czarną Górą w Górach Izerskich, „Skarbiec Ducha Gór”, nr 1, 1998, s. 10-11.
  2. Z teczek Tadeusza Stecia. Rycerska wieża mieszkalna w Siedlęcinie, „Skarbiec Ducha Gór”, nr 4, 1998, s. 21-23.

1999

  1. Z teczek Tadeusza Stecia. Prawda i legenda o karkonoskim Klondike. Gdy w Karkonoszach szukano złota, „Skarbiec Ducha Gór”, nr 1, 1999, s. 16 [patrz poz. 63].
  2. Z teczek Tadeusza Stecia. Wyprawa po skarby. Tajemnicze księgi, „Skarbiec Ducha Gór”, nr 1, 1999, s. 17 [patrz poz. 63].

2000

  1. Z teczek Tadeusza Stecia. Kaplica Św. Wawrzyńca, „Skarbiec Ducha Gór”, nr 3(15), 2000, s. 15-16.
  2. Z teczek Tadeusza Stecia. Kaplica schroniskiem turystycznym, „Skarbiec Ducha Gór”, nr 3(15), 2000, s. 16-17.

Bibliografia prac o Tadeuszu Steciu i jego zbiorach:

  1. Czerwiński J., Tadeusz Steć (1925-1993), „Karkonosz”, nr 1(8)/1993, s. 6-11.
  2. Czerwiński J., Tadeusz Steć (1925-1993), (w:) 50 lat Oddziału PTT-PTTK „Sudety Zachodnie”, Jelenia Góra 1996, s. 107-111 [przedruk tekstu z poz. 1].
  3. Czerwiński J., Tadeusz Steć (1925-1993), (w:) Polski Słownik Biograficzny, t. 43, z. 1, Warszawa 2004, s. 110-111.
  4. Firszt S., Zawiłe losy spadku po Annie i Tadeuszu Steciu, „Skarbiec Ducha Gór”, nr 3(15), 2000, s. 12-13.
  5. Firszt S., Wystawa poświęcona m.in. Tadeuszowi Steciowi w Muzeum Okręgowym w Jeleniej Górze, „Skarbiec Ducha Gór”, nr 3(15), 2000, s. 15.
  6. Jawor S.A., Tadeusz Steć, „Skarbiec Ducha Gór”, nr 3(15), 2000, s. 3-4.
  7. Jawor S.A., Opluty po śmierci, „Skarbiec Ducha Gór”, nr 3(15), 2000, s. 9.
  8. Jawor S. A., Sajnog M., Wspomnienia o Tadeuszu Steciu. Niewyjaśnione okoliczności śmierci nestora jeleniogórskich przewodników, „Gazeta Robotnicza”, 1993, nr 21, s. 8-9.
  9. Krzeptowski L., Pożegnanie, „Nowiny Jeleniogórskie”, 1993, nr 3, s. 3.
  10. Kraska T., Księgozbiór po Tadeuszu Steciu, „Skarbiec Ducha Gór”, nr 3(15), 2000, s. 14.
  11. Krzeptowski L., Szef wyszkolenia przewodników sudeckich PTTK, „Skarbiec Ducha Gór”, nr 3(15), 2000, s. 5.
  12. Lamparska J., Zabójcze archiwum, „Wprost”, Nr 1236 (20 sierpnia 2006).
  13. Łaborewicz I., Bibliografia prac Tadeusza Stecia, „Karkonosze”, nr 3-4, 1998, s. 28-31.
  14. Łaborewicz I., Tadeusz Steć (1925-1993), w: Tadeusz Steć (1925-1993). Turystyczne Trofea 50-lecie Oddziału PTT-PTTK „Sudety Zachodnie”, Wystawy w Muzeum Okręgowym w Jeleniej Górze, wrzesień-październik 1996 [s. 3] – (informator do wystawy).
  15. Łaborewicz I., Tadeusz Steć – bibliografia publikacji jego i o nim, „Skarbiec Ducha Gór”, nr 3(15), 2000, s. 10-12.
  16. Mazurski K. R., Zasłużeniu krajoznawcy dolnośląscy, Wrocław 1977 [T. Steć – s. 14].
  17. Murański J., Spadek, „Nowiny Turystyczne”, nr 3, 1994, s. 20.
  18. <„Na każde wezwanie…” Pięćdziesiąt lat działalności Górskiego Ochotniczego Pogotowania Ratunkowego 1952-2002, praca zbiorowa pod red. A. Jonaka, Kraków 2002, s. 507 (s. 141, 143, 145, 159 – zdjęcie – 160, 217, 244)./li>
  19. Paczos A., Wspomnienie o Tadeuszu Steciu, „Skarbiec Ducha Gór”, nr 3(15), 2000, s. 7-8.
  20. Podwysocki T., Człowiek z doliny Nysy Szalonej [Tadeusz Steć], „Trybuna Robotnicza”, 1964, nr 163, s. 4.
  21. Rostkowski J., Radomierzyce – archiwa pachnące śmiercią.
  22. Rzeszowski R., Spuścizna po Tadeuszu Steciu w zbiorach Działu Archeologiczno-Historycznego jeleniogórskiego muzeum, „Skarbiec Ducha Gór”, nr 3(15), 2000, s. 13-14.
  23. Sajnog M., Szkoda, wielka szkoda, „Skarbiec Ducha Gór”, nr 3(15), 2000, s. 7.
  24. Steć A., Pamiętnik pokojówki z „Europejskiego”, Warszawa 1972, ss. 207.
  25. Szoka H., Karkonoski bard, „Karkonosze”, nr 1, 1996, s. 16-17.
  26. Szoka H., Przystanki pamięci, „Skarbiec Ducha Gór”, nr 3(15), 2000, s. 8.
  27. Turski C., Jak to Obywatel Steć najwyższych towarzyszy prowadził, „Skarbiec Ducha Gór”, nr 3(15), 2000, s. 6.
  28. Tadeusz Steć, „Wierchy”, R. 59, 1993 [1994], s. 265.
  29. Timen J., Jeleniogórskie sylwetki. „Dobry duch” Karkonoszy, „Nowiny Jeleniogórskie”, 1959, nr 18, s. 4b.
  30. Wilczek W., Ludzie Ziem Zachodnich – Tadeusz Steć, „Odra”, 1960, nr 23, s. 1, 4.
  31. Zych E., Czytanki jeleniogórskie: wypisy regionalne, Jelenia Góra 1971 [biogramy T. Stecia: cz. 1, s. 52, cz. 2, s. 103].
  32. Zych E., Bibliografia prac Tadeusza Stecia, „Wędrowiec”, nr 1, 1994, s. 6-14.

Źródła internetowe

  1. Oficjalna strona Koła Przewodników Sudeckich – Czerwiński, J., Mateusiak, A. „Przewodnik Przewodników” – Tadeusz Kazimierz Steć. [on-line]. [Jelenia Góra] : Oficjalna strona Koła Przewodników Sudeckich przy Oddziale PTTK „Sudety Zachodnie” w Jeleniej Górze, 2006 [dostęp 31 stycznia 2007].

Ivo Łaborewicz

Dodaj komentarz