O powstaniu miejscowych nazw w okolicach Lubawki

Dawnymi czasy syn bogatego burmistrza z Lubawki zakochał się z wzajemnością w pięknej córce biednego rzemieślnika. Rodzice obojga przeciwni byli ich związkowi. Wszelkie prośby młodych nie odnosiły skutku. Szczególnie burmistrz nie dał się ubłagać, gdyż już wybrał dla syna żonę bogatą, a i z dobrej rodziny pochodzącą.

Zrozpaczony młodzieniec postanowił odebrać sobie życie, rzucając się z wysokiej skały w przepaść. Tak się złożyło, że wielkie stado kruków na jej dnie dziobało jakąś padlinę. Młodzieniec spadł na nie, jak na miękką poduszkę. Spłoszone ptaki zatrzepotały skrzydłami i uniosły go do pięknej doliny, gdzie jego narzeczona opłakiwała swą nieszczęsną dolę.

Na pięknym dywanie z mchu obok krynicy przytomniał młodzieniec i ujrzał swoją ukochaną dziewczynę. Szczęśliwie ślubowali sobie, że nie doprowadzą do rozłąki.
Spotykali się jeszcze długo w tym miejscu. Wtajemniczyli w swoje zamiary wielce szanowanego w tych okolicach pustelnika, który wzruszony ich wielka miłością obiecał wstawić się u rodziców i wyjednać zgodę na ślub.

Udało się pustelnikowi przełamać opór burmistrza. Młodzi pobrali się i żyli długo i szczęśliwie.

Odtąd miejsce, w którym się odnaleźli i spotykali nazywa się Dolina Miłości, źródełko – Źródłem Miłości, strumień – Miłość, a skała, z której skakał młodzieniec, Krucza Skała.

Legenda głosi, że każdy, kto napije się wody z tego potoku, będzie miał zawsze powodzenie w miłości.

Na podstawie: „Lubawka – monografia historyczna miasta” z 1991 r., s. 22-27.

Dodaj komentarz