Ślężański Park Krajobrazowy został utworzony w celu ochrony i zachowania środowiska przyrodniczo-krajobrazowego Masywu Ślęży, jego wartości kulturowych i historycznych. Do najcenniejszych elementów Parku należy niewątpliwie naturalny krajobraz wraz z urozmaiconą rzeźbą terenu i zróżnicowaną budową geologiczną. Duże nagromadzenie i dobre zachowanie unikalnych w skali kraju zabytków archeologicznych wyróżniają ŚPK spośród innych parków w Polsce. Obok funkcji ochronnych park krajobrazowy ma spełniać rolę dydaktyczną i naukową oraz zapewniać prawidłowy rozwój turystyki i rekreacji. Ślężański Park Krajobrazowy został utworzony uchwałą Wojewódzkiej Rady Narodowej we Wrocławiu z dnia 8.06.1988r. W roku 1994 nastąpiło poszerzenie otuliny. W wyniku tych zmian ogólna powierzchnia Parku wynosi 8.190ha i otuliny 7.450ha – razem 15.640ha.
W Parku lasy zajmują około 5.500ha co stanowi 67%, są to w całości lasy państwowe należące do Nadleśnictwa Miękinia. W otulinie natomiast przeważają użytki rolne, których jest ponad 80% w stosunku do powierzchni całkowitej. Zwraca uwagę bardzo mały udział wód. Powierzchnia wszystkich cieków oraz różnego rodzaju małych zbiorników wodnych wynosi zaledwie 20ha. Największym akwenem jest zalew w Sulistrowicach (5ha lustra wody) na potoku o tej samej nazwie.
Masyw Ślęży pod względem morfologicznym przedstawia grupę wzgórz wysoko wyniesionych ponad średni poziom otaczającego terenu. Wzgórza te rozciągają się w dwóch pasmach: pierwsze z nich stanowi najwyższa w masywie Góra Ślęża (718m npm) wraz z trzema przyległymi do niej mniejszymi wzniesieniami – Gozdnicą (316m npm), Wieżycą (415m npm) i Stolną (317m npm). Drugi pasmo to półkole wzgórz otaczające Ślężę od południa, południowego-wschodu i wschodu z najwyższym szczytem Radunią (573m npm).
Swoje kontrastowe, przeszło 500-metrowe wyniesienie ponad otaczający teren zawdzięcza masyw głównie dużej odporności skał, które go budują. Wśród tych skał, jak też występujących w najbliższym otoczeniu, możemy wyróżnić pięć głównych odmian:
- gabro, z którego zbudowana jest większa część Ślęży oraz częściowo mniejsze pagórki po jej wschodniej stronie, koło Przezdrowic, Kunowa i Nasławic;
- amfibolity budujace Gozdnicę, Wieżycę i Stolną oraz niewysokie wzgórza na północ od sobótki i na wschód od niej, koło Kunowa;
- serpentynity, z których zbudowane jest półkole wzgórz otaczających Ślężę od południa aż do wschodu z najwyższym szczytem Radunią;
- granit budujący północno-zachodnie zbocze Ślęży oraz niskie wzgórza na północ i zachód od niej;
- fragmentarycznie występujące na północ i północny-wschód od Sobótki łupki metamorficzne.
Poza częścią górską wymienione skały praktycznie przykryte są młodymi, luźnymi osadami wieku trzeciorzędowego i czwartorzędowego.
Alfred Majerowicz: ”Krótki przewodnik terenowy po skałach ofiolitowego zespołu Ślęży oraz ich petrologicznej i geologicznej historii”. Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2006. Okładka twarda, format 15 x 21 cm, stron 64, kolorowe ilustracje, dołączona mapka geologiczna.