Kiedy kilkanaście lat temu w dżdżysty dzień pokonywałam kamienisty szlak, a po trudach podejścia delektowałam się ciepłem herbaty, nie przypuszczałam, że to początek mojej życiowej przygody z Karkonoszami. Wiele przeżyć wiąże się z różnymi zakątkami w tych górach, ale tylko jedno miejsce – cel ówczesnej wędrówki – zachowa przywilej tego pierwszego, najważniejszego.
Najbardziej dogodnym wariantem drogi do schroniska, ze względu na połączenia komunikacyjne oraz łatwość podejścia nawet dla mniej wprawnego turysty, jest wędrówka szlakiem żółtym ze Szklarskiej Poręby. Żółty szlak prowadzi przez centrum Szklarskiej Poręby Górnej do osiedla Marysin i na wysokości Muzeum Mineralogicznego odbija w lewo na tzw. Starą Drogę, biegnącą przez teren Nadleśnictwa Szklarska Poręba. Następnie znaki prowadzą ścieżką doliną Szrenickiego Potoku, towarzyszącego nam podczas sporej części trasy. Dochodzimy do granicy Karkonoskiego Parku Narodowego na wysokości ponad 900 m n.p.m. Od tego miejsca szlak górski zmienia się w wygodną drogę. Jeszcze kilka lata temu niejeden turysta miał problem z podejściem po głazach, zwłaszcza podczas roztopów, kiedy całą szerokością szlaku płynął rwący potok. Do granicy KPN można dojść także szlakiem zielonym od stacji pośredniej wyciągu krzesełkowego na Szrenicę. Szlaki te aż do schroniska „Pod Łabskim Szczytem” dostępne są również dla zwolenników turystyki rowerowej.
Podczas podejścia warto czasem przystanąć i obejrzeć wspaniałą panoramę Pogórza Karkonoszy i Kotliny Jeleniogórskiej. Ze szlaku widoczna jest też duża grupa Borówczanych Skał. Trasa prowadzi w granicach boru górnoreglowego, stanowiącego jedno z pięter roślinnych Karkonoszy. Dominuje w nim świerk. Niektóre drzewa tu rosnące mają ponad 150 lat. Zwróćmy uwagę na ich mocno rozwinięty system korzeniowy i gałęzie sięgające nawet do ziemi, co pomaga świerkom przetrwać silne wiatry i obfite opady śniegu. Oprócz świerków możemy dojrzeć jawory i buki, które mają tu jedno z najwyżej położonych stanowisk w Karkonoskim Parku Narodowym. Możemy również zauważyć, że w miejscach zamierającego starodrzewia w sposób naturalny pojawia się następne pokolenie świerków i jarzębiny. Charakterystycznymi cechami tego terenu są bogate runo paprociowe, liczne potoki wypływające ze stoku i widoczne płaty torfowców. Podczas podejścia przechodzimy dwa mosty na Szrenickim Potoku. Teraz znajdujemy się na wysokości ponad 1100 m n.p.m. i czeka nas najprzyjemniejszy fragment wycieczki.
Przed nami Kukułcze Skały – położone na zboczu pomiędzy Szrenicą a Łabskim Szczytem. Wydzielona tu strefa wypoczynkowa (są ławy i stoły) jest zarazem wspaniałym miejscem widokowym. Można podziwiać panoramę zachodniej części Karkonoszy oraz fragment Wysokiego Grzbietu Izerskiego. Z tego miejsca najpiękniej prezentuje się Kocioł Szrenicki (jedna z nisz niwalnych Karkonoszy), zachwycający bogactwem kolorów bez względu na porę roku. Śnieg zalega na jego zboczach aż do lata. Widoczna jest stąd także Szrenica (1362 m n.p.m.) i wzniesione na niej w latach 1921-1922 schronisko turystyczne (jedno z większych w tych górach). Wątpliwą ozdobą zbocza tego szczytu jest górny odcinek wyciągu krzesełkowego, a zwłaszcza wyróżniający się kształtem i kolorem budynek górnej stacji wyciągu.
Kilka minut marszu dzieli nas od budynków schroniska „Pod Łabskim Szczytem”, położonego na Hali Pod Łabskim Szczytem. Schronisko należy do najstarszych w Karkonoszach, powstało w czasie wojny 30-letniej (1618-1648) jako jedna z pierwszych bud pasterskich, dających równocześnie schronienie podróżnym i pierwszym turystom. Wraz ze wzrostem zainteresowania górami i rozwojem turystyki w Karkonoszach stare budy pasterskie zaczęły zmieniać swój wygląd, stając się powoli schroniskami turystycznymi. W okolicy schroniska w XVIII i XIX w. wypasano zwierzęta.
Dziś teren ten porasta bogata roślinność (kosodrzewina, jarzębina, borówka czernica, wrzos), w tym rzadkie gatunki roślin alpejskich, takich jak ciemiężyca zielona. Dzięki obfitości roślin żyje tu wiele gatunków owadów. Schronisko wita nas przytulną salą kominkową z widokiem na Borówczane Skały. Przy gorącej herbacie można wpisać się do kroniki gości. Niezapomnianym widokiem dla pozostających tu na nocleg turystów jest wieczorna panorama Szklarskiej Poręby, zwłaszcza przy czystym, rozgwieżdżonym niebie. Schronisko „Pod Łabskim Szczytem” to punkt krzyżowania się wielu szlaków turystycznych i tym samym daje nam kilka możliwości powrotu do Szklarskiej Poręby lub innych miejscowości: szlakiem niebieskim (Czeska Ścieżka) do Wodospadu Szklarki, szlakiem zielonym (Mokra Droga) na Szrenicę (ze Szrenicy zjazd wyciągiem lub zejście szlakiem czerwonym do Wodospadu Kamieńczyka), szlakiem żółtym nad Śnieżne Kotły i dalej szlakiem czerwonym na Szrenicę, szlakiem czarnym do Jagniątkowa lub Michałowic.
Uwaga! Opisywany fragment szlaku dostępny jest przez cały rok. W sezonie zimowym należy poruszać się na odcinku od ostatniego mostu do schroniska według wariantu oznaczonego tyczkami.
Barbara Wieniawska – NaszeMiasto.pl