Roślinność Śnieżki
Stok północny Śnieżki przecina pośrodku w poprzek dość szeroka droga skalna, zbudowana z brył granitu. Do podejścia na szczyt Śnieżki droga ta jest znacznie wygodniejsza niż stroma ścieżka górska na stoku południowo-zachodnim Śnieżki. Bryły skalne, spiętrzone po obu stronach drogi, są porośnięte dość gęsto mchami i porostami. Spośród mchów wybijają się na pierwsze miejsce gatunki rodzajów: rokietu, krótkosza, zwójka, strzechwy i widłozębu, z porostów zaś przeważają skorupiaste. Między głazami rosną kępy luźnodarniowe traw szczecinolistnych: mietlicy skalnej i kostrzewy niskiej, a miejscami płaty widłaka alpejskiego i rzadziej rozrzucone okazy turzycy tęgiej. Z roślin kwiatowych znajdujemy tu liczne sasanki alpejskie, okazałe pępawy wielkokwiatowe, kukliki górskie o żółtych kwiatach, szarotę norweską oraz kilka gatunków Jastrzębców: alpejskiego, żałobnego (Hieracium atratum Fr.) i bladego (H. pallidum Bivona). Z rzadka widnieją na skałach pięknie zabarwione plamki fioletowe glonu skalnego (Chroolepis lolithus (T)).
Nagie bloki skalne pod szczytem Śnieżki, zwłaszcza od strony północno-zachodniej, są pokryte prawie jednolitą warstwą żółtego porostu skorupiastego: wzorca geograficznego (Rhizocarpon geographicum). Wygląda to z daleka, jakby skały te były obsypane nalotem siarki. Na ich żółtym tle odbijają kontrastowo czarne plamy plech innych porostów. Tam, gdzie droga skalna zatacza półkole i wiedzie przez płaską wierzchowinę, w miejscu zetknięcia się stożka Śnieżki z grzbietem Czarnej Kopy, sterczą wśród rozrzuconych głazów miotlaste kępy situ skuciny (Juncus trifidus L.). Jego ostre szydlaste listki tworzą tu gęste darnie skupione na płytkich glebach strukturalnych, jakie powstają wśród brył skalnych, układających się w rodzaj wieńców gruzowych. Takie gleby strukturalne są charakterystyczne dla obszarów polarnych i wysokogórskich stref alpejskich. Zbiorowiska roślinne situ skuciny występują tylko w takich strefach; np. w Tatrach Wysokich rosną w piętrze alpejskim na wysokości 1700 – 2300 m n. p. m. Obecność situ skuciny w tym miejscu Karkonoszy każe przypuszczać, że mamy tu do czynienia z małym obszarem strefy alpejskiej. Potwierdza to porównanie długoletnich zapisów meteorologicznych ze stacji na Śnieżce z analogicznymi zapisami ze strefy alpejskiej Tatr Wysokich.
Zapisy te wskazują, że warunki klimatyczne na kopcu Śnieżki w jego części szczytowej są podobne do warunków klimatycznych, panujących w Tatrach na wysokości około 2200 m n. p. m. Wśród gęstych kęp darniowych situ skuciny rosną też na kopcu Śnieżki na rozproszonych stanowiskach nieduże trawy: mietlica skalna, kostrzewa niska, tamka wonna, śmiałek pogięty, turzyca tęga, Jastrzębce alpejski, żałobny i blady, szaro ta drobna, kosmatka kłosowa (Luzula spicata (L.) Lam. et DC), a prócz tego kępki widłaka alpejskiego, krzewinki borówki czarnej i brusznicy, miejscami zaś zielone różyczki listków klinowatych pierwiosnki maleńkiej. W jednym miejscu na prawo od drogi skalnej rośnie u stóp stożka Śnieżki między kępami situ skuciny skarlały i mizerny okaz świerka. Tkwi on tu między bryłami skalnymi jako niski krzew, którego gałązki leżą na ziemi i płożą się po skałach. Po drugiej stronie drogi utrzymuje się w tych ciężkich warunkach klimatycznych odmiana górska jarzębu, również w postaci skarlałej, jako mała rachityczna krzewinka. Te dwa krzewy nie mają tu łatwego życia. Silne i mroźne wichry zimowe przygniatają ich wiotkie pędy do podłoża skalnego, którego trzymają się uporczywie.
W dni pogodne ze szczytu Śnieżki, tworzącego kolistą płaszczyznę, roztacza się piękny widok. Na południowym wschodzie widać całe pasmo Sudetów Środkowych aż po Śnieżnik Kłodzki i wierzchowiny Gór Stołowych; na wschodzie rysują się Góry Sowie i nieco bardziej ku północy – wyniosłości masywu Ślęzy; na zachodzie i na północnym zachodzie rozpościera się krajobraz górzysty aż po Góry Łużyckie, a na północy i na północnym wschodzie – Przedgórze Sudeckie i Nizina Śląska; wreszcie w kierunku południowym wzrok obejmuje malownicze okolice aż do Praskiej Doliny.
Schodzić ze szczytu Śnieżki można zakosami drogi górskiej po stoku południowo–zachodnim. Stąd prowadzi na zachód szeroki szlak turystyczny połogim szczytem Karkonoszy koło „Śląskiego Domu”. Obszary szczytowe tej części Karkonoszy są płaskie, dość wyrównane i pokryte przeważnie przez gęsto rozmieszczone zbiorowiska krzewiaste kosodrzewiny oraz przez rozpościerające się między nimi duże płaty zbiorowisk trawiastych bliźniczki psiej trawki (Nardus stricta L.).
Źródlo: Stefan Macko „Świat roślin Karkonoskiego Parku Narodowego”