Trasa czarna – 14S
Sosnówka Dolna – Czerwona Dolina – wodospad Podgórnej – Przesieka
Czas przejścia 2.15 godz. GOT 8 pkt.
Wędrówkę szlakiem 14S rozpoczynamy od przystanku PKS w Sosnówce Dolnej. Przechodzi tędy szlak 4Ż. Na skrzyżowaniu dróg przy kościele V 4Ż, 14S. Za znakami czarnymi skręcamy w prawo, w kierunku zachodnim. Asfaltowa uliczka między kościołem a szkołą (nieco dalej pawilon spożywczy) wyprowadza niebawem na otwartą przestrzeń. Przed nami, z prawej, widoczne wzgórze Chojnik (627 m) z bielejącymi na jego szczycie ruinami zamku; dalej w prawo horyzont zamyka wschodni skłon Gór Izerskich. Po lewej stronie mijamy ośrodek wczasowy zakładów „Chemitex-Celwiskoza”. Przechodząc tuż koło basenu ośrodka, po prawej stronie mamy już szerszy widok, obejmujący Stawy Podgórzyńskie, Cieplice oraz Grodna (506 m) – kulminację pasma Wzgórz Łomnickich. Wiodąca nas asfaltowa dróżka wkracza w las, wznosząc się dość stromo.
Po kilku minutach idziemy płasko, a następnie obniżamy się w Czerwoną Dolinę. Po 20-25 min marszu wychodzimy z lasu na rozległą polanę. Droga skręca w prawo na most. Przekraczamy potok Czerwonka i dość stromo podchodzimy do DW „Kukułka”. Nieco powyżej budynku szlak skręca w lewo. Na skręcie, tuż z prawej strony drogi, kamienny słupek z kierunkowskazami nieznakowanych ścieżek do Cieplic, Podgórzyna, na Chojnik. Za znakami szlaku schodzimy tu z drogi w prawo, w wąską lecz wyraźną ścieżkę, którą dość stromo podchodzimy przez las.
Po 10 min marszu od DW „Kukułka” osiągamy górną część Czerwonej Doliny i wychodzimy z lasu. Po lewej kilka zabudowań przysiółka Czerwoniak oraz zamykające horyzont kulminacje Pogórza: Grabowiec (784 m) i – bliżej – Kazalnica (626 m). Podchodząc ścieżką w górę polany warto odwrócić się dla rozległego widoku na Kotlinę Jeleniogórską i na Góry Kaczawskie. Na ich tle, z prawej, widoczne dwa stożki Gór Sokolich. Ścieżka biegnąca powyżej zabudowań Czerwoniaka – początkowo nieco stroma, później płaska – doprowadza nas do szerokiej drogi, którą zagłębiamy się w las. Śródleśną drogą podchodzimy dość stromo, by niebawem wyjść na polankę (542 m), gdzie skrzyżowanie dróg leśnych. Na środku polanki rośnie wyniosły jesion, zwany Jesionem Idy. Nie zmieniając kierunku idziemy dalej przez las. Początkowo płasko, a później krótkim podejściem dochodzimy do samotnego gospodarstwa. Mijamy je z prawej i osiągamy rozwidlenie dróg – szlak kieruje się szeroką drogą w lewo. Droga obniżając się łagodnie sprowadza nas w dolinę potoku Kacza. Po 20 min od Jesionu Idy docieramy do szosy Podgórzyn – Borowice.
Nie zmieniając kierunku podchodzimy około 3 min asfaltem, po czym skręcamy w prawo i przekraczamy most na potoku Kacza. Dalej szeroka śródleśna droga wznosząc się łagodnie okrąża zalesioną kulminację. Po 15 min od zejścia z asfaltu obniżamy się do skrzyżowania dróg. Teraz uwaga na znaki – skręcamy ostro w prawo, w drogę biegnącą nieco niżej. Tu Y 20Z, 14S. Za znakami obu szlaków schodzimy dość stromo kamienistą dróżką. Po chwili mijamy położony po lewej samotnie stojący domek i nieco niżej skręcamy w lewo. Tuż przed skrętem szlaków otwiera się przed nami ładny widok na wylot doliny Kaczej, za którym w dali Stawy Podgórzyńskie, Jelenia Góra i zamykające horyzont Góry Kaczawskie (Skopiec – 724 m).
Po skręcie wiodąca nas ścieżka dość stromo obniża się w dolinę potoku Myją. Wkrótce dochodzimy do mostu, z którego kierujemy się w prawo i już łagodnie schodzimy wzdłuż Myi. Niebawem osiągamy drugi most. Tuż przed nim szlak skręca w lewo (warto jednak wejść na most, by popatrzeć na połączenie wartko tu płynących potoków Myi i Podgórnej). Podchodzimy łagodnie w górę doliny potoku Podgórna. Zwraca tu uwagę stary drzewostan z przewagą buka. Z prawej strony towarzyszą nam bystrza i kaskady Podgórnej. Po kilku minutach (od połączenia szlaków 15 min) dochodzimy do przekraczającego potok mostku, z którego podziwiać możemy 10-metrowej wysokości wodospad Podgórnej. Znajdujący się na wysokości 547 m skalisty wąwóz z wodospadem, otoczony starymi bukami, stanowi jeden z najbardziej uroczych zakątków Pogórza Karkonoszy. Przy zejściu z mostku V 20Z, 14S.
Od węzła szlaków bardzo stromo podchodzimy zalesionym stokiem wąwozu. W porze deszczowej podejście to jest uciążliwe, a nawet niebezpieczne z uwagi na śliskość gliniastego podłoża (lepiej wybrać wówczas drogę szlakiem 20Z – oba szlaki łączą się wyżej). Po kilku minutach od wodospadu szlak 14S wyprowadza na skraj łąki i nieco wyżej skręca ostro w lewo. Przed nami widok na grzbiet Karkonoszy – od prawej widoczne są: Mały Szyszak (1435 m), Tępy Szczyt (1388 m), szeroka kopuła Smogorni (1489 m) ze skałą Słonecznik; po lewej wystaje wierzchołek Śnieżki (1602 m). Wiodąca nas ścieżka obniża się nieco. Na wysokości samotnie stojącego domku skręcamy w prawo – tu Y 18Ż, 20Z, 14S. Za znakami trzech szlaków ponownie skręcamy w prawo, stromo na stok. Krótkim podejściem osiągamy miejsce zwane Złoty Widok (610 m). Już na terenie płaskim warto odwrócić się dla obejrzenia panoramy Karkonoszy, która stąd jest pełniejsza od opisanej wcześniej; całkowicie potwierdza ona zasadność nazwy tego miejsca. Niemal płasko biegnąca ścieżka doprowadza nas niebawem do szosy – od wodospadu Podgórnej 10 min. Tu, na wysokości 600 m, węzeł szlaków w Przesiece – X 14S, 18Ż, 20Z, 12N. Szlak niebieski w kierunku południowym prowadzi w Karkonosze (do schroniska PTTK „Odrodzenie”). Przy drogowskazie kraniec szlaku 14S.
Czasy przejść w kierunku przeciwnym: od węzła szlaków w Przesiece do wodospadu Podgórnej – 10 min, do szosy w dolinie Kaczej – 45 min, do Jesionu Idy – 1.05 godz., do Czerwonej Doliny (DW „Kukułka”) – 1.30 godz., do Sosnówki Dolnej (PKS) – 1.45 godz. GOT 8 pkt.
Uwagi ogólne
- Szlaki opatrzone są kolejnymi numerami, od 1 do 25, przy czym przy numerach poszczególnych szlaków umieszczone są zawsze symbole literowe informujące o kolorze szlaku; szlaki czerwone oznaczone są symbolem „C”, niebieskie-literą „N”, żółte -„Ż”, zielone -„Z”, czarne-symbolem „S”. Tak więc np. oznaczenie „3Z” określa szlak zielony opisany w przewodniku pod numerem 3, symbol „12N” oznacza szlak niebieski opisany pod numerem 12 itd.
- Skrzyżowania szlaków oznaczone są symbolem „X”, przy czym przyjąłem zasadę umieszczania na pierwszym miejscu szlaku przychodzącego z lewej strony (zasada ta stosowana jest i przy innych rodzajach węzłów szlaków). Tak więc np. oznaczenie „X3Z,12N” zawiera dodatkową informację, że – dla turysty podążającego zgodnie z kierunkiem opisu- znaki zielone dochodzą do węzła szlaków z lewej strony.
- Osobne oznaczenia przyjąłem dla częstych w terenie sytuacji, w których szlaki nie krzyżują się, lecz łączą, prowadząc dalej wspólnie, oraz dla sytuacji, w których biegnące razem szlaki rozwidlają się, rozchodzą.
- Rozwidlenia szlaków biegnących wspólnie oznaczone są w opisach tras symbolem „V”; np. oznaczenie „V8S, 23C” wskazuje, iż szlak czarny opisany pod numerem 8 oraz biegnący z nim wspólnie czerwony szlak nr 23 rozchodzą się (przy tym pierwszy z nich kieruje się w lewo).
- Połączenie się szlaków, dalej biegnących wspólnie oznaczane jest symbolem „Y”- np. oznaczenie „Y2Ż, 4N” wskazuje, że w danym miejscu zbiegają się dwa szlaki, prowadzące dalej wspólnie, przy czym znaki żółte dołączają z lewej strony.
- Dodatkowe oznaczenia zastosowane zostały dla zobrazowania sytuacji terenowej na rozstajach więcej niż dwóch szlaków. Gdy od „wiązki” np. trzech szlaków odłącza się jeden, a pozostałe biegną nadal wspólnie – informuje o tym litera „i”; np. oznaczenie „V3Z i 5N, 2Ż” wskazuje, że szlak zielony odłącza się (w lewo) od biegnących nadal razem szlaków niebieskiego i żółtego.
- Gdy natomiast równocześnie rozchodzą się wszystkie trzy (niekiedy cztery) biegnące wspólnie szlaki, sytuacja taka sygnalizowana jest dwukropkiem; np. oznaczenie „V3Z: V5N, 2Ż” informuje, że od węzła szlaków rozchodzą się równocześnie – kolejno od lewej strony – szlak zielony, niebieski i żółty.
- Podane w opisach tras czasy przejść nie uwzględniają czasu przeznaczonego na odpoczynki czy zwiedzanie zabytków.
- Punkty do Górskiej Odznaki Turystycznej (GOT) stanowią w każdym przypadku sumę punktacji dla całej trasy. Po opisie każdej z tras podane są czasy przejść w kierunku odwrotnym i suma punktów do GOT dla przeciwnego kierunku wędrówki.
Źródło: Bohdan W. Szarek „Kotlina Jeleniogórska„